Vanavond spelen we in Dortmund [deel 24-> gepost]

ni moeilijk ge zijt beta reader hea kitty

kzal nog ies stukkie posten^^
interesse??

x

ja post mr

jaaaaa stukje

xx

hm,ma ze zal al gn slape zijn eh
tzal vr morge zijn denkk
ma das ni erg
gezondheid ga voor *daar komt de filosofie weer*

Oh oke dan ..
Hopelijk voelt ge u morgen al wt beter Jill..
(ook al kunt ge het nu ni lezen)
*knuff*

xx

kben er nog
kweet ni wak heb ma pfff (scheisse misselijkheid)
da zal morge (hopelijk) wel over zijn

dus hier stuksel^^

x

deel 11

Gustav had die tijd dat wij van het podium waren een lange drumsolo gespeeld. Niet veel later staan we terug op het podium en kondig ik “Durch den monsun” aan.

“…Ich muss durch den Monsun,
Hinter die Welt.
Ans Ende der Zeit bis kein Regen
mehr fällt.
Gegen den Sturm am Abgrund entlang
und wenn ich nicht mehr kann
denk ich daran.
Irgendwann laufen wir zusammen…”

Ondertussen strek ik mijn arm uit en wijs ik naar haar, mijn engel. Hierop lacht ze hemels. Ik kijk even naar Tobi, en hij heeft het juiste meisje in het vizier. Ondertussen zing ik rustig verder…

“…Durch den Monsun

Dann wird alles gut…”

Ik bedank het publiek voor hier te zijn en we gaan af…natuurlijk komen we terug op, maar dit alles hoort hij de show. Nu doe ik mijn lossere kleren aan en mijn zelf ontworpen trui, daarna gaan Tom en ik het kleinere podium op en we beginnen ons akoestische spel te doen. We beginnen met: ‘In die Nacht’. Als dat gespeeld is komen Georg en Gustav weer het podium op en vergezellen ze ons bij het spelen van: ‘Rette mich’ ook op het kleien podium. We nemen weer afscheid van ons geweldig publiek en bedanken ze voor hier te zijn. We gaan het podium even af zodat ze het akoestische gedeelte kunnen afbreken en we onze 2, nu echt, laatste songs kunnen spelen. Tom begint met zijn gitaar de eerste noten te spelen en ik kon langzaam op. Ik zet me op mijn knieën neer op het kleine podium en begin de eerste woorden van ‘Vergessene Kinder’ te zingen.

“ ‘n ganz normaler Tag
Die Straße wird zum Grab
Die Spuren sind verwischt
'ne Suche gibt es nicht
Kalt ist die Nacht
wer friert ist zu schwach
Niemand wird sie zählen
Niemand hat sie gesehen

Einsam und verloren
unsichtbar geboren
Beim ersten Schrei erfroren
vergessene Kinder…”

Dit is zo een diep nummer. ‘Hierna ons laatste nummer voor de avond.’ Denk ik nog. En voor ik het zelf maar goed besef zijn we al aan de laatste strofe van “An deiner Seite (Ich bin da)” aangekomen, en niet veel later komen de glitters uit de lucht gevallen. Daarna besprenkelen we de eerste rijen nog met water en gooien we onze handdoek weg. We bedanken hen nog eens hartelijk en zijn er dan nu echt vandoor. Het concert is weer gedaan, en wat voor een concert. [Einde Flashback]

wow wat een stukje
Love it !

xx

iiiiiiiii
danke

oh da voelt zo zalig om weer zo n concert te herbeleve
ook al ist in leesvorm

*zucht*

normaal zou ik naar dortmund geweest zijn...
kbeleef het zo wel dan

Zo is ook al iets e
mss,voor in de toekomst?

en schooon stukkie

hehhe
dat is zo

dank u!!

ooooooooh, weer zo'n mooi stukkiiiiiiiii...
NEXT??

sooner or later

liever sooner =D

morge alleszins ni muahahaha

overmorge pas tenvroegste

Jiiill!
tis overmorge!
poste XD

idd!! =D
posteeeeeee

Stukje aub !!!!!

xx

spaaaaaam

hehe
spam XDDD

e?? in welke tijd leven jullie???

ma kzal nu een stukje posten

:star

ja

deel 12

Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest in mijn hele leven, maar het was het allemaal waard..meer dan waard. Het concert was fantastisch en ik was al mijn zorgen vergeten door haar verschijning. Ze wist het zelf nog niet, maar ze deed iets met me wat niemand anders kan

[Vervolg flashback]
‘Bill?..doe is niet zo nerveus..’ Zegt Tom wat geïrriteerd. ‘Ik hoop dat Tobi haar en haar vriendin snel backstage krijgt..stel dat ze dat helemaal niet wil? Oneee! Wat moet ik tegen haar zeggen?..’ IJsbeer ik. Ik hoor Tom lachen. ‘Wat?’ Zeg ik zijn richting uit. ‘Bill, je bent grappig als je zo nerveus bent.’ Lacht Tom. ‘Het is al goed, ik zal wel ergens anders wachten, waar ze mij niet uitlachen..’ Zeg ik wat pissed op Tom.
Maar Saki vind het precies niet zo een goed plan dat ik ergens rustig wil gaan zitten want hij stuurt me terug naar de rest als ik hem op de gang tegenkom. Ondertussen heeft Tom alles in geuren en kleuren al aan de jongens verteld. Zo erg is dat eigenlijk niet, want dan moet ik dat niet meer doen. ‘Hey, Bill, je hoeft helemaal niet zo nerveus te zijn, ze zal je wel leuk vinden, ik heb het wel gezien hoor hoe ze naar je keek.’ Zegt Gustav om me gerust te stellen. En het lukt hem dan ook nog, ik word er inderdaad rustiger van. ‘Ga er gewoon voor, oké?!’ Zegt Georg terwijl hij me een schouderklopje geeft. Ik denk terug aan haar hemelse lach..haar prachtige ogen..Gott!! Dit is toch geen droom hé? Denk ik bijna hardop. Als een zot knijp ik in mijn arm. ‘Hey Bill! Word nu eens kalm..het is maar een meisje hoor!’ Zegt Tom wat geërgerd door Bills zenuwachtig gedoe. ‘Tom, zij is niet zomaar een meisje!’ Zeg ik op een gefrustreerde toon. ‘Bill, ik plaagde je maar wat…en we zullen je straks wel wat privé geven, zodat je alleen met haar kan zijn…en kan doen wat je met haar wilt doen.’ Zegt Tom met een grijns. Ik draai met mijn ogen. Wat denkt Tom wel niet dat ik met haar van plan ben, maar ik laat hem doen. Ik heb geen zin om nu een hevige discussie met hem te krijgen. Ik zet me ergens vanachter in de kamer op een tafel neer en probeer mijn ademhaling normaal te houden.