Ziekenhuisgeur

Nogal dramatisch, mensen.
Dit stond ook op het andere forum ^^.

Ik keek naar beneden... Al die drukte... al die drukte, al die mensen... omdat ik hierboven op
een rigel sta... Waarom komt dit beeld me zo bekent voor?
Oh ja ik weet het weer, die videoclip. Er verschijnt een glimlachje op men gezicht, en er loopt een traan van men wang.
Ik kijk weer naar beneden... Er staan zelfs ziekenwagens, wat kan het hen nou schelen dat ik zou sterven...
Ik heb niks meer in men leven, alles is doodgegaan samen met hem...
Nog een paar tranen lopen over mijn wangen... 'Wie maakt het nou nog uit of ik spring of niet'
zeg ik zachtjes terwijl ik voor me uit staar.
'mij...' hoor ik iemand zeggen, en ik kijk verschrikt om
Het is Tom, ze gezicht geheel betraant, ik draai me weer om en ik zucht, weer voor me uit starend
ik wil er niet op antwoorden... 'Mij maakt het uit...'
hoor ik hem nog eens zeggen, en nu kan ik de tranen echt niet meer tegen houden.
'Ik heb hem al verloren...' en hij begint ook weer te huilen '...Ik wil m'n beste vriendin ook niet verliezen'
hij snikte even...
Hij heeft het vast nog moeilijker dan mij... Hij heeft tenslotte zijn tweelingsbroer verloren.
Hij kan waarschijnlijk nog minder zonder hem leven...
'Ik heb jou nodig' zei hij zacht en hij nam men hand vast.
Een twijfelende blik kwam op men gezicht, en er kwamen weer tranen in men ogen
Ik keek Tom aan... 'Laat me niet in de steek...' snikte hij en hij keek me aan...

---

Ik nam zijn hand vast en zette 1 voet van de rigel, daarna de andere...
Toen ik nog niet eens weer stevig met men voeten op de grond stond sloot hij zijn armen rond mij
en hij hield me stevig vast...
'Waarom doe je zoiets nou!' Hij storte in, hij begon harder en harder te huilen
'Ik was jou bijna ook kwijt...' ik kon het niet meer aan... zag alles weer voor mij als een film
Alle dagen samen met Bill, wat we allemaal hadden meegemaakt... Arme Tom...
Hij houd zich zo sterk vergeleken met mij, doet hij dat nu voor mij?
Waarom houd hij zich zo sterk? Ik begon te snikken, harder en harder te huilen...

Ik schrok wakker, het hele bed schokte... Een ziekenhuisbed... Waarom lig ik in het ziekenhuis?
Misschien was het allemaal een droom? Jaa een nachtmerrie! Dat was het!
Ik voelde iets op men been, ik keek naast me...
Tom lag met z'n hoofd op het bed, met z'n hand lag hij op mijn been... hij slaapte...
Geen droom, geen nachtmerrie, het was allemaal echt...
Ik begon weer lichtjes te huilen.
Ik schrok nog eens toen de deur van de kamer ineens openvloog, ik schoot haast een halve meter uit het bed...
Het was Nina... Ik keek de andere kant op toen ze binnenkwam...
Ze maakte Tom wakker en gaf hem een kus op de mond 'Schat heb je hier de hele nacht gelegen?'
vroeg ze op een nogal jaloerse toon en ze keek even naar mij...
'Ja' antwoorde Tom vluchtig, Nina zuchte, ze is jaloers, denk ik.
Al snap ik niet waarom, maar ja, Nina was altijd al zo snel jaloers.
Zelfs toen Bill nog leefde... Het voelt raar om dat te zeggen... Was ze al jaloers, omdat
ik zo goed met Tom overeen kom, Ookal ben ik samen -was- ik samen met Bill...
Dacht ze altijd dat ik Tom zou versieren en dat denkt ze nog steeds.
Daarom konden en kunnen Nina en ik nog steeds niet overweg met elkaar...
Ze heeft ooit eens Bill proberen te versieren... Natuurlijk is dat niet gelukt
Bill heeft het ook nooit aan Tom verteld, alleen aan mij...
Ooh ik haat haar zo!
'Nina, ik zou liever hebben dat je weg gaat' zei ik, en ik keek even kwaad naar haar.
'Waarom?' antwoorde ze en keek daarna naar Tom. Ze hoopte op steun van hem.
'Lieverd, ga nou maar even' Probeerde hij haar te sussen...
Hij keek naar haar, en dan naar mij.
'Op jou moet ik ook niet rekenen!' ze nam haar tas en stormde de kamer uit.
Tom keek naar mij met wat teleurstelling...
'Dat word weer wat, straks...'
ik zuchte... 'Sorry...' Ik keek hem aan '...Waarom lig ik trouwens in het ziekenhuis?'
'Je kreeg een paniek aanval... Gisteravond en je bent bewusteloos gevallen'
ik kijk naar men voeten... ik zie ze steken door het laken...
Waarom houd hij zich zo sterk? Die vraag spookt voor de tweede keer in mij hoofd...
Ik snap het niet, ja ik hield van Bill, ik hou nog steeds van hem, ik kan niet zonder hem leven...
Maar hij was zijn tweelings broer! Waarom houd hij zich zo sterk?!
'Ik wil hier weg' ik snokte de draadjes uit men armen.
Tom stond recht 'wat doe je nou? Waar ga je heen?'
'Weg' en ik kroop uit het bed maar ik geraakte niet meer dan 2 stappen verder...
Alles werd wazig en ik viel op de grond...

---

Voor de 2de keer werd ik wakker in het ziekenhuis... 'Ach komaan seg, geraak ik hier ooit nog weg?'
En ik zag Tom voor de tweede keer aan men bed zitten
'Amy...' zuchte Tom, 'doe het wat kalmer aan, je hebt geen energie meer, je hebt sinds... je hebt al een hele tijd bijna niks gegeten.
Je loopt echt op je laatste reserve, de dokter zei dat als je weer op krachten gekomen bent je naar huis mag'
Ik zuchtte 'Komaan zo lang geleden is het nu ook weer niet dat ik gegeten heb'
ik kruiste men armen en keek wat mokkend uit de venster. Zie je, hij kan het niet eens uitspreken
dat Bill dood is, hij ziet niet eens de waarheid onder ogen. Ik wist niet waarom maar ik gloeide bijna
van woede. Bij elke ademhaling werd ik kwader en kwader.
'Waarom kan je het niet eens toegeven?' Kwam er ineens zonder dat ik het wist uit men mond.
'Je broer is dood en je kan het zelf niet uit spreken, stop met je zo sterk te houden!' Schreeuwde ik
Ik zag de tranen in Tom's ogen maar ik ging genadeloos verder, niet om hem te kwetsen maar
hij moest het gewoon onder ogen zien in plaats van altijd aan mij te denken.
Hij probeerde mijn woorden te verdringen.
'een keer heb ik het je horen zeggen, en dat was op het dak. Je doet alsof hij nog kan terug komen,
alsof hij elke minuut binnen kan stormen. STOP ER MEE! BILL IS DOOD!' schreeuwde ik
en terug op ademkomend begon ik te snikken.
Tom stond zonder een woord te zeggen op en ging de kamer uit.
Ik besefte net wat ik had gedaan 'Het spijt me zo Tom...' fluisterde ik terwijl ik de tranen wegveegde.
'Oh god' zei ik toen ik me ineens misselijk begon te voelen.
Ik nam het rekje met de insuline in men handen en haaste mij naar de wc.
Er kwam bijna niks uit, meer gal en andere verterings sappen...
'Verdomde ochtendmisselijkheid!' mokkerde ik toen ik stopte met braken.
Ik spoelde men mond en ging terug naar men bed 'Gelukkig hebben de dokters niks gemerkt'
zei ik al wrijvend over mijn onderbuik.

---

Ik staar voor mij uit terwijl ik op het bed zit. Ik had het niet mogen zeggen.
Tom is de enige die ik nog over heb en ik heb hem weggejaagd, Nina zal triomferen.
hij is hier al 2 dagen niet meer geweest... De dokter komt op dat moment binnen
en haalt me uit men gedachten 'Goed nieuw Amy, je bent goed op krachten gekomen
de laatste 2 dagen, je mag naar huis!'
'Woot' zeg ik heel droog. 'Waar liggen mijn kleren?' vraag ik terwijl ik de draadjes
uit men armen wil halen 'Wacht even Amy dat zal de verpleegster wel doen'
zegt de dokter terwijl hij kijkt op de wonden die ik maak door de draadjes te proberen
los maken. Ik slaak een diepe zucht en laat ze los.

Terwijl ik mijn siskaart aan de balie ontvang kijk ik naar buiten, camera's en reporters
*zucht* ik bel maar best Tom...
'Zou u iets willen doen voor mij?' zeg ik wat aarzelend tegen de juffrouw aan de ballie
'Kunt u een vriend van mij bellen? ik heb men gsm niet bij'
De vrouw haalt de hoorn van de haar en schuift het toestel naar mij toe, dan zonder woorden
duwt ze de hoorn in mijn handen en richt zich naar een andere persoon die aan de balie staat.
ik tik aarzelend het nummer in... 'Hallo?' hoor ik iemand zeggen aan de andere kant van de lijn
'Ja, Tom, het is Amy, ik mag het ziekenhuis verlaten, maar... het staat hier vol reporters...'
'Ok...' hoor ik hem zeggen en hij haakt in.
Gelukkig mogen ze het ziekenhuis niet binnenkomen...

Iemand van de balie komt tot bij mij 'je mag langs achter gaan' zegt ze nogal kortaf.
Iedereen hier is zo onvriendelijk...
ze leid me naar de achterdeur waar Tom's cadillac voor staat.
Ik doe de deur open en stap in... geen woord van Tom...
In stilte rijd hij door, zonder een woord te zeggen of mij ook maar aan te kijken.
'Tom...' begin ik 'Het spijt me, wat ik zei was... het was niet eerlijk tegenover jou
en het was gewoon grof, ik had het niet mogen zeggen' Ik keek hem aan
ik had echt spijt, en als hij naar mij zou kijken zou hij dat weten.
'Het spijt mij ook, ik had niet moeten weglopen'

Tom reed op de oprit, doet de sleutel uit het contact en doet zijn deur open.
'Tom...' 'Ja?'
ik aarzel, zou ik het hem vertellen? Hoe gaat hij reageren?
'Ja wat is er?'
'Ik moet iets vertellen...' zeg ik met een nogal bezorgde blik.

oooh, ik had da laatste stukkie nog nie geleze...
gaat ze het zegge?? of niet???

meeerheid...

xxx

hahah, gij ook al mee 'meerheid'

*doet mee*

MEERHEID!!!!!!!

Bitte schön, meerheid xD
tis niej zooooooo'n goe stuk maar ik ben ni zo goe in schrijve van flashback dus jah xD

---

Tom komt dichterbij 'Zeg het maar' hij klinkt bezorgd.
'Ik...'
ik begin tranen in men ogen te krijgen 'Ik ben zwanger...'
ik kijk naar de grond, het werd even stil... een paar seconden maar maar het leek
een eeuwigheid... Tom komt nog wat dichter 'van Bill?'
'Ja tuurlijk van Bill, van wie anders' zeg ik op een wat snauwende toon
Hij komt nog dichter en hij omhelst me 'Ik weet niet of ik het aan kan' snik ik
'Shhhht, tuurlijk wel...' Hij lost zijn omhelzing en leid me naar binnen
'Waar is Nina?' vraag ik wat bezorgd, ik zie geen van haar spullen meer liggen terwijl ze normaal
alles overal laat rondslingeren. 'Ik heb haar gevraagd om te vertrekken...' aarzeld hij
'...ik vond ze ongevoelig, hoe ze jou behandeld en hoe ze met dit alles omgaat
ze is gewoon niks voor mij...' 'Het spijt me'
Terwijl Tom naar de keuken gaat, ga ik de trap op, mijn spullen wegzetten
ik kom mijn kamer in en slaak een diepe zucht, ik aarzel even voor de deuropening
ik kijk naar Bill's kant van het bed en ik stap dan door naar de kast, Bill's kleren
ze ruiken nog allemaal naar hem, ik doe mijn ogen dicht en ruik eraan.
Ik doe,mijn ogen terug open... Ik hoor iets van bovenaf de kast schuiven en ik kan nog net wegduiken
voor een doos die mijn richting uitkomt, ze val op de grond en allerlei krantensnippers waaien uit de doos
Ik hurk me snel neer en raap alle krantenknipsels vluchtig op 'Doe ze weg!' schreeuw ik.
"Bill Kaulitz zanger van Tokio Hotel gestorven door auto-ongeval", "Zanger van Tokio Hotel komt om"
"Bill Kaulitz sterft door auto-ongeluk"
Ik begin te snikken

*flashback*
'Ik hou van je!' ik krijg een vluchtige kus op men mond, Bill stapt achteruit van me weg, met
een zwoele blik in zijn ogen, zo een dat alleen hij kan geven.
'Bill wacht ik wil je iets vertellen' zeg ik met een glimlach, 'ja?' vraagt hij nieuwschierig
we hebben ondertussen beiden niet door dat hij midden op de weg staat.
'Ik ben... Ik ben zwanger' zeg ik gelukkig, ik zie dat het hem ook gelukkig maakt
hij staat daar even te staren naar mij, met de liefste en gelukkigste blik.
*piepende banden*
'BILL!!'
*remmende auto*
Ik zie Bill over de auto rollen en dan op de weg neervallen. Wenend loop ik naar hem toe
'Bill!' ik val op mijn knieën en hou zijn hoofd op mijn schoot 'Bill, zeg dan iets, hou vol!'
Hij wil nog iets zeggen maar het lukt hem niet, hij heeft geen kracht meer
langzaam zie ik zijn blik wegtrekken, ondertussen staat er al een hele groep mensen
rondom ons en hoor ik de sirene van de ambulance...
*einde flashback*

Ik tril helemaal en begin te hyperventileren, de krantenartikels liggen helemaal betraant in men
handen, ik krijg geen lucht meer...

Bill!!.......

omg, ik krijg geen lucht meer en kmoe echt wenen...

en kheb kippenvel

scheisse!
snel meer
meerheid gevraagt!

*stil*

X

...

*is er ng steeds nie goe van*

........
*weent*

scheisse,Lari,doe ons da ni aan,ik zie da ier vr mijn ogen en kbegin gewoon te wenen

nu ebk echtecht een knuffel nodig

*plet*



meer?

xxx

o neeee
zo erg
*knuffffff lysss*

OMG dit is erg!!

Hoe gaat het verder?
xx.

*wants more*

X

jaaa

ik ook ik ook

me 2!!! kom lariiiiiii

alléé lari!

...

X

plzzz stukkieee

Stukje !

Aub !!

*wacht nog steeds* ik hou mn adem al in vr wa er volgende is.

Klein saai stukje, maar, door de saaie stukjes moet je ook xD

---

'Amy!' Tom komt de kamer binnen, hij ziet de doos en de artikels in men handen
en kijkt daarna naar mij terwijl ik nog tseeds geen lucht meer krijg.
Hij valt op z'n knieën voor mij en rukt de krantenartikels uit men handen
en dan brengt hij men handen naar men mond 'Rustig! Rustig ademhalen...'
'Het is mijn schuld' schreeuw ik tussen het snakken naar ademhaling door
'Het is gewoon allemaal MIJN SCHULD!!' ik kijk recht in Tom's ogen
'Dat is niet waar!' probeert Tom me te kalmeren 'Stop met jezelf de schuld te geven!'

Men ademhaling word na een tijdje stabieler en ik kalmeer. Tom zucht en hij knuffeld me.
'Tom...' twijfel ik 'Bill wist dat ik zwanger was... Ik heb het hem verteld...' snik ik
'Net voor hij aangereden werd' en de tranen rollen weer over men kaken.
Tom probeert me nog steviger vast te houden.
'Hoe ver ben je al?' vraagt hij na een tijdje
'Ik denk 3 maanden...' antwoord ik, al wat gekalmeerd.
'Weet je, Georg en Gustav zijn hier net... Ik denk dat ze... Ik denk dat ze je graag willen zien'
Het is bijna een maand geleden dat ik ze gezien heb... Ik heb vorige keer tegen ze geschreeuwd...
Zoals ik bij iedereen tegenwoordig doe... Verteld dat ik ze niet meer wou zien en kon zien
Maar ik mis ze wel... 'Ok...' antwoord ik stil na een tijdje.
We gaan recht staan en ik ga de trap af, Tom volgt achter me.
Terwijl ik de keuken inkom zie ik Georg en Gustav zitten, ik durf ze bijna niet aankijken...
'Hey, Amy' probeert Georg dan maar en hij komt naar me toe en maakt aanstalten om me een knuffel te geven
ik kom dichter en open ook mijn armen, 'ik heb je gemist' zeg ik zacht terwijl ik nog eens snik
Dan komt Gustav en ook van hem krijg ik een knuffel 'jou ook hoor'
'Het spijt me...' zeg ik, weer wat stiller '...Van vorige keer... ik meende het niet...'
Ik heb wel veel verontschuldigingen te doen tegenwoordig...
'Het is ok hoor, we snappen het wel' Antwoord Georg terwijl hij naar Gustav kijkt om te
checken of hij er hetzelfde over denkt en hij knikt.

dees is ni saai
tis mega erg
zoals de ganse fanfic wel is
gewoon waarover et ganse vrhaal gaat,is al erg

Lys heeft knuffel nodig

*geeft Lys een knuffel*

danke

eb ge nog stukjes staan?
mss kunde morgen ene posten als ge weer thuis zijt?

aaaaaaaaaaaaaaah
*heeft lucht nodig*

scheisse en me da korset da ik aanheb... da zal da goe helpen denk ik

X

meer??

X
*kan niet meer wachten*