Het Kaulitz drama [afgerond]

Leute!
dit is dan mijn 2de schrijfsel
enjoy

Het Kaulitz drama

Ik slenter door de lege straten. Het is al erg laat en er is bijna niemand meer te zien. Die ruzie van daarnet spookt nog door mijn hoofd.
‘Waarom maak ik toch zo vaak ruzie met Tom?’ ‘Hij kan er toch ook niet aan doen dat mama er niet meer is?’
Een traan loopt over mijn wang als ik eraan terugdenk. ‘Waarom moest die verdomde auto nu door het rode licht rijden!’
Roep ik kwaad in het niets. Ik ga naar het park en zet me daar op een bankje neer.
Ik trek mijn knieën helemaal op tot tegen mijn lichaam en begin te huilen, steeds harder.
Plotseling voel ik een hand op mijn rechterschouder, zoals mama dat altijd deed als ze mij kwam troosten.
Ik schrik op en zoek angstig de buurt af, maar er is helemaal niemand te zien. Ik blijf nog even voor me uitstaren in het donker.
Het duurt niet lang voor ik mijn tranen weer op voel komen. Ik leg mijn handen op mijn betraande gezicht en trek mijn knieën terug op.
Deze keer huilde ik minder hard dan daarvoor. Het was alsof ik beschermd werd door iets, het voelde goed aan.
Het voelde aan alsof mama bij me was. Langzamerhand begin ik te kalmeren. Ondertussen was het al hard beginnen te regenen.
Ik had er niets van gemerkt. Mijn lange zwarte haren waren al goed nat geworden en plakte al tegen mijn gezicht aan.
Ik besloot om terug naar het hotel te gaan en met Tom te gaan praten over mama.
Dat had ik al veel eerder moeten doen maar telkens als Tom erover begon wilde ik niet luisteren.
Ik kon er niet tegen dat Tom accepteerde dat mama dood is. Ik heb hem al die tijd in de steek gelaten terwijl hij me hard nodig had.
Terwijl ik hem nodig had. Het is nu al één en een half jaar geleden dat mama is omgekomen in dat auto-ongeluk.
‘Waarom was ik er niet voor mijn broer?’ ‘Waarom hield ik mijn ogen gesloten voor de realiteit?’
‘Mama is gestorven door dat ongeluk en niet door Tom!’ Roep ik luid, ik schrik van mijn eigen woorden.
Ooh, soms haat ik mezelf zo, zeg ik half hardop. ‘Ik moet snel naar Tom toe.’ Gaat het door me heen.
Hoe meer ik het hotel, waar we voor een tijdje verblijven, nader word ik zenuwachtiger.
‘Is het nu wel het juiste moment?’ ‘Wat als Tom er nu niet meer over wilt praten met mij?’ Vraag ik mezelf af.
‘Het is nu of nooit…’ Spreek ik mezelf als moed in. Ik ga voorzichtig het hotel binnen en zie hoe de juffrouw aan de balie me bezorgt aankijkt. ‘
Meneer Kaulitz, zal ik een propere handdoek voor u laten brengen zodat u zich een beetje kan afdrogen?’ Vraagt ze lief.
‘Nee, dank je. Ik neem zo meteen wel een warme douche.’ Zeg ik al glimlachend. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ze ‘Meneer Kaulitz’ tegen mij zeggen.
Ik loop snel naar de lift toe en ben even mijn problemen met Tom vergeten. Op de 5de verdieping stap ik uit.
Ik loop de hotelkamernummers af tot ik bij de mijne ben: ‘593..595..597..599! Ja, eindelijk.’
Ik wil mijn sleutel nemen en de deur openen maar ik draai me om en zie Tom zijn hotelkamer aan de overkant van de mijne, nummer 598.
Ik loop er naartoe en klop zachtjes op de deur. ‘Tom? Ben je nog wakker?’
Vraag ik terwijl ik mijn oor tegen de hotelkamerdeur leg om beter te kunnen horen of hij nog wakker is.
‘Bill...?’ Hoor ik hem duidelijk zeggen tussen enkele kreunen door. ‘Ik zou graag met je praten over ons, over mama…’
Ik probeer een reactie te horen op mijn mededeling. Het enige ik hoor zijn enkele zachte kreunen van hem.
‘Wat doet hij daar toch?’ Vraag ik mij af. ‘Ik ga eerst even een warme douche nemen, oké?’
Riep ik nog net voor ik mijn sleutels uit mijn broekzak graaide en mijn hotelkamerdeur opendraaide.

word vervolgd

Ik wordt altijd zo stil van deze...

uhuu... ik ook
ma deze schreef ik dan ook in een nog donkerdere periode in my life...

mah nu ebt ge mij eh zoals ik u

Wow deze vind ik ook leuk !!
Wnnr vervolg ??

*geeft hint*

Nu ??
Snel ? plzzz

xx

oké, kzal het vervolg posten
speciaal voor jou mandy

X

Ik deed snel mijn doorweekte kleren uit en stapte de douchecabine binnen.
Ik draaide de warme waterkraan open en liet de hete stralen over mijn lichaam lopen. Ik begon: ‘Heilig’ te neuriën terwijl ik mij inzeepte.
Ineens voelde ik een pijnlijke steek ik mijn hart. De pijn was zo hevig dat ik niet kon blijven rechtstaan.
Zoiets had ik nog nooit gevoeld. Ik viel op de grond en met mijn hoofd raakte ik de kraan.
Ik lag daar even roerloos in de douchecabine totdat ik weer bij positieven kwam. Ik was geschrokken over wat er net gebeurd was.
Gelukkig was ik niet erg gewond, alleen mijn hoofd en mijn elleboog deed pijn. Voorzichtig probeerde ik terug recht te gaan staan.
Mijn hoofd bonkte helemaal en ik wreef met mij hand over de plaats die de kraan raakte. ‘Dat wordt een grote buil.’ Denk ik nog.
De pijn van mijn hoofd begon stilletjes aan weg te trekken.
Ik voel me nu helemaal anders dan voor mijn val. Ik voel een leegte in mijn hart die door niemand gevuld kan worden.
Het voelt alsof ik een stukje van mezelf ben verloren, iets heel dierbaars. Ik voel me niet meer Bill.
Ik weet niet juist hoe ik me voel, maar zeker niet mezelf. Nadat ik alle zeep van me heb afgespoeld stap ik de douchecabine uit.
Ik ga voor de spiegel staan en kijk mezelf aan. ‘Dit ben ik niet.’ Zeg ik vol ongeloof. Ik zie nu een totaal andere Bill dan ik die ken.
‘Waarom voel ik die leegte?’ Vraag ik aan mijn spiegelbeeld. Ik wacht op een antwoord, ook al weet ik best dat ik die niet zal krijgen.
Ik stap de badkamer uit en ga mijn slaapkamer in. Ik kijk vluchtig op de klok die op mijn nachtkastje staat en zie dat het al 14 minuten voor 4 uur is.
Ik trek snel mijn lievelingsjeans aan en mijn grijze ‘Fallen’ T-shirt. Ik droog mijn haren en laat ze los over mijn schouders hangen.
Ik trek enkel nog een lijntje onder mijn ogen. Ik zie mijn doorweekte kleren nog steeds op de grond van de badkamer liggen.
‘Die ruim ik straks wel op.’ Denk ik bij mezelf, nu eerst naar Tom. Ik ga naar mijn slaapkamer en zoek mijn sleutel die ik
ergens op mijn bed had gegooid. ‘Aah, daar ligt hij.’ zeg ik tevreden als ik de sleutel gevonden had.
Ondertussen is het al 7 minuten na 4 uur. Als ik de hotelkamer wil verlaten valt mijn oog op de foto die op mijn nachtkastje ligt.
Het is een foto van mij en Tom. ‘Wat zou ik toch zonder je doen? Mijn grote broer?’ Zeg ik terwijl ik hem in mijn handen neem.
Ik leg de foto terug neer, verlaat mijn hotelkamer en stap op die van Tom af.
Als ik vlak voor zijn hotelkamer sta word ik plots onzeker. Ik voel me er ongemakkelijk bij dat ik nu op dit uur naar Tom ga om over mama te praten.
‘Wat moet ik zeggen?’ Spookt het door mijn hoofd. ‘Normaal ben ik een goede prater, maar nu…
Misschien is het beter dat ik terug naar mijn kamer ga en morgen terug kom om er met Tom over te praten.’
Ik draai me terug om en roep: ‘Nee!’ ‘Ik moet het nu doen, anders zal ik het altijd blijven uitstellen.
Ik heb Tom al zolang laten wachten. Ik moet het nu doen! Wees sterk, Bill.’ Zeg ik voortdurend tegen mezelf.
De zenuwen gieren door mijn lijf, ik raap al mijn moed bijeen en klop op de deur. ‘Tom, ik ben het…Bill…mag ik binnenkomen?
Ik wil met je praten.’ Zeg ik terwijl ik telkens weer naar beneden kijk.
‘Tom, ben je er nog?’ Vraag ik steeds bezorgder als ik nog steeds geen antwoord krijg.
Ik leg mij oor tegen de deur en probeer elk geluid op te vangen dat uit zijn hotelkamer komt.
Ik hoor niets. Ik zak op mijn knieën voor zijn hotelkamerdeur en begin te snikken. ‘Tom, ik weet dat je daar bent, dat voel ik als je tweelingbroer.
Ik heb je nodig Tom…Het spijt me zo dat ik er niet voor je was nadat mama…alsjeblief Tom, doe open.
Ik smeek het je. Ik heb je zo vaak willen troosten als ik je verdrietig zag, maar ik durfde niet. Tom?
Ik was bang, oké, nu weet je het, ik was bang voor alles… Ik wil gewoon dat het terug goed komt tussen ons.
Ik wil geen ruzie meer met je maken…Waarom reageer je toch niet? Ik weet dat je me hoort, dat weet ik gewoon.’
Ik veeg mijn tranen weg en ga terug rechtstaan. Ik klop opnieuw op de deur, steeds luider. ‘Waarom doe je niet open.’
Vraag ik hopeloos in het niets. ‘Ik zou zo graag willen dat we terug plezier kunnen maken net zoals vroeger…’
‘ik zou zo graag willen dat we terug normaal met elkaar kunnen praten.’ Mompel ik tegen mezelf en tegen jouw hotelkamerdeur.
‘Ik wil je nu zien, hier, op dit uur, in dit hotel...’ Zeg ik vastbesloten.
Ik ga een paar stappen achteruit en gooi me met mijn volle gewicht tegen jouw hotelkamerdeur aan. Ik hoor een krak, maar de deur opent nog steeds niet. Ik ga terug een paar stappen naar achter en neem een opnieuw een korte aanloop. Deze keer heeft mijn actie meer resultaat. De deur slaat open en ik loop naar binnen. Ik ben bang, ik voel een gloed van angst over me heen komen. Met een bang hart ga ik de hal en daarna zijn slaapkamer binnen maar tot mijn grote verbazing is hij daar niet te vinden. ‘Mmm, Tom is er gewoon niet, daarom deed hij niet open.’ Denk ik gerustgesteld. ‘Waar is hij dan wel?’ Stel ik mezelf de vraag terwijl ik zijn hotelkamer terug wil verlaten. Pas nu valt het mij op dat zijn badkamerdeur openstaat. Ik kijk er snel naar binnen en bij wat ik daar aantref stokt mijn adem. Ik sta daar eerst minutenlang onbewegelijk in de hal. Tranen stromen over mijn gezicht. Ik zie overal bloed. Tom ligt naakt op de grond tussen zijn bloed. Ik zie dat zijn been gewond is. Hij is waarschijnlijk gevallen toen hij zich wilde gaan douchen. Hij heeft een ernstige hoofdwond zo te zien. Ik denk dat hij tegen de lavabo terechtkwam met zijn hoofd tijdens zijn val, er hangt namelijk nog bloed aan de lavabo. ‘Misschien leeft hij nog.’ Denk ik terwijl ik hem bevend van de angst nader. Ik probeer zijn hartslagader te voelen, maar ik voel niets. ‘Verdomme Tom!’ Roep ik luid. ‘Laat me niet in de steek.’ Ik zoek snel mijn gsm en bel het noodnummer op. Als ik dat gedaan heb gooi ik mijn gsm ergens op de grond en ga ik naast Tom zijn naakte lichaam in het bloed zitten. Ik raak zijn hand aan. Hij voelt koud aan en ik schrik. Ik neem zijn koude lichaam in mijn armen vast en probeer hem te verwarmen met mijn lichaamswarmte. ‘Hoelang zou hij hier zo al liggen?’ Vraag ik aan mezelf. ‘Alsjeblieft…Tom…blijf leven!…Alsjeblieft? Eerst mama, nu jij, ik denk niet dat ik dat aankan.’ Zeg ik tegen hem terwijl er tranen met liters uit mijn ogen komen gerold. ‘Als ik je niet in de steek had gelaten was dit nooit gebeurd.’ ‘Je dood is mijn schuld…mijn schuld’ Zeg ik bang van mijn eigen woorden. Ik ga naast je liggen, neem je stevig vast en wens dat dit allemaal een slechte droom was.
Na een lange tijd komen er vreemde mannen in uniform de badkamer binnen en zeggen dat ik van Tom weg moet gaan. Ze willen hem van mij afnemen. ‘Dat mag niet! Tom is van mij! Niet van jullie!’ Roep ik zo luid ik kan in mezelf, maar mijn uit keel komt geen enkel geluid. ‘Wat gaan ze nu doen? Nee! Ze mogen Tom niet meenemen, ik wil bij hem blijven.’ Is het enige waar ik nu nog aan denk. Er komt een jonge vrouw in een wit pak op me af en neemt me mee naar een andere kamer zodat ik niet meer kan zien wat ze met Tom doen. Ze onderzoekt me terwijl ze verschillende vragen stelt. Ze geeft me een spuitje om me te doen kalmeren zegt ze. Ik word er slaperig van, alles wordt wazig voor mijn ogen en alles begint te draaien.

word vervolg^^

Billie...

kzal het vervols is posten hea

Ik word wakker in een bed dat ik niet ken. Meteen begint een dokter met een fel licht in mijn ogen te schijnen. Ik wil me recht zetten maar dat lukt me niet. Nadat ik aan het licht in de kamer gewend geraakt ben, kijk ik in de kamer rond. Ik zie dat mijn armen en benen vastgebonden zijn aan het bed. Als ik mijn armen beter bekijk zie ik er allerlei littekens op. Hoe komen die daar? ‘Wat doe ik hier?’ Vraag ik aan de dokter die me grondig bestudeerd. ‘Aah, je kan eindelijk weer helder denken, mooi zo…’ Is het enige hij zegt. Ik snap er niets van. ‘Waarom lig ik vastgebonden aan dit bed?’ Vraag ik hem nog net voor hij mijn kamer wil verlaten. ‘Zodat je jezelf geen pijn meer doet.’ Zegt hij terwijl hij zich naar me omdraait. ‘Waarom zou ik dat doen?’ Vraag ik vol ongeloof. ‘Ooh, jij wilt veel weten, de volgende keer leg ik het je wel uit, rust nu maar een beetje.’ Voegt de dokter eraan toe waarna hij direct uit mijn kamer verdwijnt.

Één week later

‘Zo, je littekens zijn al mooi genezen.’ Zegt de verpleegster glimlachend naar mij. ‘Van de dokter mag ik ook je armen losmaken van het bed, is dat geen goed nieuws?’ zegt ze terwijl ze me vragend aankijkt. ‘Ja’ zeg ik vlug ‘Ik begon er al behoorlijk kramp in te krijgen.’ Zeg ik een beetje geïrriteerd. ‘Mag ik jou eens iets vragen?’ Vraag ik voorzichtig. ‘Ja, natuurlijk mag dat, stel je vraag maar.’ Zegt ze terwijl ze me vriendelijk aankijkt. ‘Waarom ben ik hier? Waarom komt Tom me niet bezoeken? Waarom heb ik mezelf die littekens aangedaan? Waarom wilt niemand me daarover iets zeggen? Wat is er met Tokio Hotel gebeurd? Waarom hebben jullie me bijna een maand in een kunstmatige coma gehouden? Waarom…Waarom? Vraag ik met tranen in mijn ogen omdat ik voel dat hier alleen pijnlijke antwoorden op te geven zijn. Maar wat die antwoorden zijn, weet ik niet. ‘Euh…’ stamelt de verpleegster. ‘Ik weet niet of je er al klaar voor bent, ik moet nu naar mijn andere patiënten, tot de volgende keer dan maar weer.’ Zegt ze snel voor ze haar ronde verder zet. Ik voel dat ze mij zo snel mogelijk wilt verlaten en al mijn vragen op en zo goed mogelijke manier probeert te ontwijken. ‘Wat is er toch dat ik niet mag weten? Ik heb toch recht op die antwoorden?’

’Er word op de deur geklopt. ‘Kom maar binnen.’ Zeg ik vlug. Niet veel later staat de dokter naast mijn bed. ‘Ik heb gehoord dat je met nogal veel vragen zit? Ik zal je proberen uit te leggen wat er gebeurd is, ik denk dat je er wel klaar voor bent.’ Meteen zet ik me rechter in mijn bed. ‘Tom heeft een ongeluk gehad in de badkamer dat hij niet heeft overleeft…’ De tranen staan in mijn ogen bij die woorden. ‘…Jij hebt hem daar gevonden en de hulpdiensten ingeschakeld. Jij gaf jezelf de schuld voor zijn dood. Jij kon er niets aan doen dat dat met Tom gebeurd is. Je hebt verschillende keren geprobeerd om zelfmoord te plegen door je armen over te snijden…’ Ik schrik van het verhaal dat de dokter mij verteld en probeer mezelf sterk te houden totdat ik alleen in mijn kamer ben. ‘…Daarom ben jij hier en we hielden jou in die kunstmatige coma zodat jou wonden mooi konden genezen want je probeerde ze altijd weer open te maken. Vandaar ook dat we je vastgebonden hebben. En in verband met Tokio Hotel… De buitenwereld weet niet veel af van dit drama. De platenfirma heeft bekend gemaakt dat Tom gestorven is door een ongelukkige val en dat de andere bandleden volledig zijn ingestort en dat dit het einde van Tokio Hotel is. Er zijn honderden meisjes en jongens die zelfmoord hebben gepleegd omdat ze het niet meer aankonden na dit drama.’ ‘Oké, ik begrijp wel dat dit allemaal een beetje tijd nodig heeft om te bezinken, het was nogal veel informatie in een keer…ik zal je maar beter even alleen laten. Ik kom straks nog wel eens een kijkje nemen.’ De dokter legde nog even zijn hand op mijn rechterschouder ‘Mama!’ riep ik luid. ‘Euh? Wat?...Je weet toch nog dat je mama…’ Ik knikte. ‘Oké…ik kom straks nog eens kijken hoe het met je gaat.’ Zei de dokter nog mededelend en verliet dan langzaam mijn kamer. Ik kan mijn tranen niet meer inhouden, ze gaan de vrije loop. ‘Tom? Waarom liet je me hier alleen achter?’ Vraag ik hopeloos. ‘Waarom bestaat Tokio Hotel niet meer? Asjeblieft Tom…kom terug!’ Ik laat me op het bed vallen en probeer alles op een rijtje te zetten. Ik denk na over wat de dokter zei en ik herinner me plots alles weer. Ik realiseer me nu pas dat ik Tom heb voelen sterven. Er lopen vele tranen over mijn gezicht. Een beetje later mompel ik: ‘Mama, was hier.’ Terwijl er een kleine glimlach op mijn gezicht verschijnt. ‘Ik zou zo graag mama en Tom weer zien.’ Denk ik. Met die gedachte val ik in een soort van diepe slaap. Ik hoor iets. Ik weet niet goed wat ik hoor… het word steeds luider. Jaah! Nu hoor ik het duidelijk. Nee! Dat kan niet! Het zijn Tom en mama! Jaah! Nu zie ik ze ook! Ik heb ze zoveel te vertellen. Maar dat hoeft niet, onze blikken zeggen genoeg ik geef Tom en Mama een dikke knuffel. Ze leven terug, ze zijn terug bij mij. Ik wil voor altijd bij Tom en mama blijven, hier wil ik nooit meer uit ontwaken…En dat zal ik ook nooit meer doen.

nu ist dus gedaan.

OMG dit is zo erg !!
Ik heb dus moeten wenen bij het laatste stukje !!

Deze is echt een mooii verhaal Jill !
Prachtig xx.

supah! bedankt!!

en da neem ik als een heeel groot compliment!!

X

Ja dat was ook een compliment hoor !
Ohh ik heb echt een krop in men keel hierdoor !

Fantastisch ! xx

dank u

o,ik herinner het weer!
ik had hiervan al een stukje gelezen,maar nog niet alles

ik zit hier echt met tranen,zo triest..

echt super geschreven! :')

danke

x

heb dees op het ander forum geleze
das echt zo erg he
*snik snik altijd tranen in mijn ogen alsk het opnieuw lees

ma moet wel zegge da gij kei goe kunt schrijve

Dank u!!
*happy*

x

wow, mooi geschreven
wel triest....maar mooi